Ruh halimden ben sıkıntı duymuyorum fakat ailem duyuyor?

Question

Merhaba. 1998 doğumluyum. Size kendi sorunlarımdan bahsetmek istiyorum. Bu aşamadan sonra ise gerek görürseniz bir uzman tedavisi almak istiyorum. Daha önce psikiyatrime gittim. Hastane adı vermek istemiyorum. Beni resmen başından savdı 10 dakikada ne anlattıysam onunla kaldım. Borderline Kişilik Bozukluğu ve Bipolar bozukluk teşhisi koydu. Sorunum;

                Öncelikle çok fazla arkadaş çevrem yok. Edinemiyorum çünkü onlara uyum sağlayamıyorum. Öncesinde okulu bıraktım. Açık liseden devam ediyorum. Asla planlı programlı yaşamıyorum. Çünkü planlı olunca her adımı aksıyor. Diğer insanlardan ve yaşıtlarımdan farklı davranış gösterdiğimi farklı göründüğümü ve bundan şikâyetçi olduğunu her fırsatta belirten bir ailem var. İki kardeşiz. Ablamla aramız çok bozuk. Çünkü o çocukluğumdan bu yana sürekli benimle alıp veremediği olan bir insan ortalama bir yıldır hiç görüşmüyoruz. Şehir dışında okuyor. Eve tatillerde geliyor. Ablamla aramda 3 yaş var. Ondan bile olgun duruyorum davranış olarak görünüm olarak.  Bu durumdan rahatsızım çünkü sürekli tanıdığım tanımadığım insanlardan birliktelik teklifi alıyorum. Sürekli aileme karşı ya da kendime karşı olmadık hareketlerde bulunuyorum başıma bela alıyorum. Çoğu zaman ucundan kıyısından yırtıyorum ama yaptıklarım beni ne mutlu ediyor ne de pişmanlık duygusu yaratıyor. İnsanlara kin duyuyorum. Özellikle ablama. Mükemmel bir yalancı oldum. Bazen söylediklerime kendim bile inanıyor doğrusunu unutuyorum. Kendi çıkarım uğruna insanlara zarar veriyorum ve bunu hak ettiklerini düşünüyorum. Tartışmaya girdiğimde çoğu zaman ben haklı çıkıyorum. Haklı olmasam da bunu yapıyorum. Sevmediğim insanları öldürmek geçiyor aklımdan. Ve bunun için en ince ayrıntısına kadar planlıyorum fakat uygulamıyorum. Birkaç kere girişimim oldu. Ve ben kimseye karşı sevgi besleyemiyorum. Annem olsun babam olsun erkek arkadaşım olsun. Sürekli gülümseyen ve cana yakın bir tavır takınıyorum. Yalnızca bir kedi sevmiştim. Barınaktan almıştım. İlk üç güne yakın ona karşı sevgi duyduğuma inandım. Ve dördüncü gün onu sokağa bıraktım. Çünkü ondan korkuyordum. Tek yakınlık kurduğum arkadaşım kendi iç dünyamda. Bazen o yanımdaymışçasına onunla konuşuyorum. Geleceğe dair hayal kurmakta yaşantı yönümü belirlemekte çok zorlanıyorum. İnternette Twitter üzerinde ailemin bilmediği bir hesabım var. Oradan içimden geçenleri yazıyorum ve takipçi kazanmaya çalışıyorum. Benim gibi düşünenleri görmek için. Sesimi duyurabilmek için. Bundan önceki yıllarda bir kez intihar girişimim olmuştu. Yalnız olduğumu ve yalnız öleceğimi düşünüyordum.  Hayatta hiçbir amacım yok. Sürekli stres yaşıyorum. Ve kaygılıyım. Bazen öyle çok konuşuyorum ki saçmalamaya başlıyorum. Bazense sürekli suskunluk halindeyim. Bunlardan çok daha fazlasını iç dünyamla konuşurken anladım. Erkek arkadaşım fark ettiğinde bir uzmanla görüşmemi istedi. Şiddetle reddettim. Fakat biraz düşündükten sonra gitmesem de yazmaya karar verdim. Yardımcı olur musunuz?

Answer 1

Merhabalar,

Anlattıklarınız ile farklı kişilerle ve farklı durumlarda zorluklar yaşadığınızı anlıyorum. Çocukluk döneminizde yaşadığınız bazı olaylar henüz çözülmemiş olabilir. Çözülmeyen bu olaylar ise yenilerini tetikleyebilir.

Kimseye değer vermediğinizi ve vermek istemediğinizi anlatmışsınız. Kediyi bırakmanızdan ise birini sevmek istemediğinizi ve sevme sürecinizi başlamadan engellemek istediğinizi düşünüyorum. Bunlar bende güveninizi zedeleyen şeyler olabileceği fikrini uyandırdı.

Farkındalık süreçte çok olumludur ve sürecin hızlanmasına, daha etkili geçmesine katkı sağlar. Anlattıklarınız ile yaşadıklarınıza karşı farkında olduğunuz gözüküyor.

Size önerim klinik psikolog desteği almanız, eğer uzman gerekli görürse sizi psikiyatriste yönlendirecektir.

Sorularınız olduğunda da her zaman sorabilirsiniz (uzman seçiminde dikkat edilmesi gerekenler, uzman ile süreciniz veya yaşadığınız zorluklar hakkında)

 

Sevgiler

Comments

Uzun süreçli psikodinamik terapi yaklaşımının uygun olacağını düşünmekteyim.