İyi günler ben 22 yaşındayım.İstanbul'da yaşıyorum.Ailem çoğu konuda beni kısıtlıyor.Mesela bir gün üniversitenin kampüsünden bir belge almam gerekti.Kampüs benim okuduğum kampüsten ve evimden uzaktı,ama toplu taşıma durağının karşısında ve İstanbul'un merkezi yeri diyebilirim ve de nasıl gideceğimi en ince detayına kadar araştırmıştım.Bizimkiler sürekli beni korumaya çalışıyor ben bu durumdan sıkıldım.Aşırı korumacı bir aile diyebilirim.Bana tek başına nasıl gideceksin,sen oralara gitmeyi bilmiyorsun,burası İstanbul her türlü sapık,tehlikeli insan var,sen de uyanık değilsin etc. şeyler söyleyip durdular.Ama unuttukları birşey var ben bir bireyim,elinden tutup gezdirdikleri o küçük çocuk değilim artık.Üstelik İstanbul'un göbeğinde kim bana ne yapabilir?Benim o durumda beklediğim bana nasıl gideceğimi sormaları ve benim kararıma saygı gösterip tamam demeleriydi.Yarın abin seni götürsün diyince saygımdan dolayı tamam dedim.İçimde aileme karşı belli etmediğim bir öfke birikiyor.Sosyal hayatım kalmadı.Arkadaşlarımla gezmeme,buluşmama bile karışıyorlar.Artık okul dışında arkadaşlarımla buluşmuyorum.Gidebileceğim yerler genelde benim yaşadığım ilçeye yakın ilçeler oluyor.Televizyondan izledikleri programlarla,haberlerle paranoyaklaşıyorlar..Ben sınırlarımı,ailemin de sınırlarını bilen bilinçli bir gencim.Artık erkek olmayı hayal eder oldum.Bazen keşke erkek olsaydım diyorum.Erkeksi giyiniyorum,makyaj yapmıyorum.Kendimi erkeksi olunca daha rahat hissediyorum.
Ailemle nasıl bir iletişim kurmalıyım ve bu kısıtlanma durumunun aşırı olduğunu nasıl anlamalarını sağlayabilirim?Bana güvenmiyorlar.Çevredeki insanlara da.